Onderstaand artikel werd op donderdag 18 januari 2018 gepubliceerd in het Katholiek Nieuwsblad.
Meer info over het katholiek Nieuwsblad.
Laetitia Verbeiren (23) hield tijdens de Wereldjongerendagen in Krakau een blog bij op www.katholieknieuwsblad.nl. Een jaar voor de volgende editie, vraagt ze zich af: wat heeft dat avontuur betekent voor het geloofsleven van katholieke jongeren?
Het was 16 augustus 2017. De volgende dag zou ik naar Bolvia reizen om me bij vzw Nino Feliz in te zetten voor de armste kinderen van Santa Cruz de la Sierra. Met een bang hartje, maar ook wel opgewonden om het avontuur dat zou beginnen, dacht ik terug aan de woorden van paus Franciscus tijdens de Wereldjongerendagen in Krakau. “Jezus is de heer van het risico, van het eeuwige ‘meer’. Jezus is niet de Heer van het comfort, de veiligheid en het gemak. Jezus volgen vraagt moed en een gewilligheid om je bank te vervangen door een paar wandelschoenen en nieuw paden te bewandelen.” Ik vroeg me af of de andere WJD’ers van de gemeenschap Emmanuel ook nog terugdachten aan zijn aansporing. Zouden ze met zijn woorden aan de slag gegaan zijn? Zouden de jongeren echt van hun bank gekomen zijn? Exact één jaar voor de volgende editie in Panama vroeg ik het aan enkele van mijn vrienden.
Geluk en genade
De eerste die me haar getuigenis opstuurde, was Klaartje, een 22-jarige studente die nu in Londen een christelijk tussenjaar volgt. Op de vraag hoe zij de WJD in Krakau had ervaren, antwoordde ze het volgende: “Ik ben zo dankbaar dat mijn vrienden me uitnodigden voor de WJD in Krakau! We kwamen namelijk nog maar in Czestochowa, waar we met de emmanuel-jongeren vanuit verschillende landen samen het voorprogramma zouden beleven, toen ik in de eerste aanbidding het geluk en de genade had helemaal vooraan te mogen knielen, vlak bij de icoon van Maria. Plots voelde ik een warmte over mij heen trekken toen ik opkeek naar Jezus. Een warmte gevuld met liefde voor zijn kind, en niet alleen vaderlijke, maar ook moederlijke liefde. Geknield daar, mocht ik in overvolle vreugde waarnemen hoe ik niet alleen God als mijn Hemelse Vader voelde, maar ook Maria als mijn Hemelse Moeder. Een gevoel waarvan ik vroeger dacht het nooit te kunnen ervaren, omdat de band met mijn eigen moeder niet altijd even gemakkelijk is geweest. De warmte, liefde en hunkering om steeds dichter bij Hem te zijn en steeds meer op Hem te gelijken werden de rode draad doorheen de reis.”
Radicaal ja zeggen
Na zo’n mooie beleving thuiskomen is niet altijd evident. Toch slaagt Klaartje erin de ervaring van de WJD door te trekken en zelfs heel radicaal en moedig ‘ja’ te zeggen op wat Jezus in Krakau in haar hart had geplant. “Terugkerend naar mijn gewone studentenleven in België bleef het verlangen om tijd met Hem door te brengen steeds aanhouden. Ik merkte dat ik nood had aan een onderbreking van mijn studie, zodat ik toch minstens een jaar aan God kon geven. Geïnspireerd door de boodschap van de paus: ‘Kom van je bank’ en door het verlangen dat al als kind in mij zat om iets met mijn grote passie dans en het geloof te doen, deed ik afgelopen maart auditie voor de Elevate Dance Company. Dit is een christelijk tussenjaar dat de combinatie maakt van dans, geloof en evangelisatie. Wat een vreugde! En ik ben ervan overtuigd dat de krachtige aansporing van paus Franciscus me, bewust of onbewust, die moed heeft gegeven die ik nodig had om een nieuw pad te bewandelen.”
Nuchter dronken zijn
Maar het kan ook dichter bij huis! Ook voor Michaël, die in Leuven een master geschiedenis volgt, waren de WJD 2016 het begin van een nieuwe weg. Hij verteld: “Ik heb de WJD ervaren als een avontuurlijk feest, maar dan zonder kater achteraf (lacht). Ineens sprak ik met veel jonge mensen van over de hele wereld die God een plaats in hun leven willen geven. De herinneringen aan de gedeelde vreugde, vriendschap en gebed zijn voor mij elke dag een oproep verder te dansen op het pad dat Jezus wijst. Hoe arm ons ritmegevoel ook mag zijn, hoe lastig de passen ook lijken. De sfeer van Krakau vind ik terug in een hymne van het morgengebed: ‘…dan zullen we nuchter dronken zijn’.
Ik ken het lied, want ik heb het geluk dit jaar de getijdengebeden te beleven in een groep. De psalmen zijn, samen met het Onze Vader, de oudste gebeden en ik leerde ze beter kennen dankzij de studentengroep San Damiano in Leuven, die verbonden is met de gemeenschap Tibériade. Op lesdagen zoemen onze stemmen rond 7 uur de psalmen van de dag. Daarna is er ontbijt met zelfgebakken brood. Iedereen is welkom om aan te sluiten.”
Mijn antwoord
“De keuze voor een kamer bij San Damiano gaf mij de kans meer open te zijn over mijn geloof en het tegelijk te verdiepen. De woorden van de paus, over de nood om je sportieve schoenen aan te trekken en geen tijd te verdoen in te comfortabele zetels, bleven mij het meest bij. San Damiano is daar mijn voorlopig antwoord op. Om open de christelijke tradities te beleven in hun geestelijke rijkdom, en dat stilaan uit te dragen. Met dat alles hoop ik mij ook voor te bereiden op de volgende WJD. Mijn voornemen voor Panama is om, als het kan, mij als vrijwilliger in te zetten bij de organisatie daar, of dichter bij huis.”